Ik hoor het mijn vader nog zo zeggen. Het is precies 20 jaar geleden, april 2004. Met bijna mijn HEAO-CE diploma Internationaal Management op zak, ben ik aan het afwegen bij wat voor bedrijf ik wil gaan solliciteren. In gesprek met mijn ouders komen de verschillende branches voorbij. Met een opleiding Commerciële Economie in de pocket kan je natuurlijk alle kanten op. Als 22-jarige had ik echt geen idee wat ik wilde doen, maar dat ik voor een baas zou gaan werken was een vanzelfsprekendheid.
Maar moest ik dan gaan solliciteren bij een bank? Wilde ik wel de financiële sector in? Mijn vader werkte 40 jaar in het bankwezen, waarvan 32 jaar bij dezelfde bank. Hij vond dat ik daar in ieder geval kon solliciteren, want bij een bank werken betekende een goed starterssalaris en goede secundaire arbeidsvoorwaarden. Oftewel, zekerheid van een goed en vast inkomen, iets dat hij heel graag voor mij wilde.
Logisch ook, want beeld je maar in. Mijn ouders zijn in 1975 vanuit Indonesië naar Nederland gekomen voor een ‘beter leven’. Zonder familie en zonder ooit eerder in Nederland te zijn geweest, besloten ze hierheen te verhuizen en hun hele familie in Jakarta achter te laten. In Nederland hebben zij altijd hard gewerkt voor dat ‘betere leven’. Ze leerden de taal, werkten bij Nederlandse bedrijven en leerden de cultuur en gewoontes kennen. Als gezin hadden we het nooit heel breed, maar er was altijd genoeg geld om de vaste lasten te betalen en te sparen voor vakanties. Ik ben ze hier altijd heel dankbaar voor geweest.
Maar betekende dit dat ik dan ook bij een bank moest gaan werken? Met het werken voor een bank an sich is niets mis natuurlijk, alleen volgde ik al vanaf jongs af aan altijd mijn gevoel. En mijn gevoel zei dat ik helemaal niets te zoeken had in het bankwezen. Ik heb dan ook nooit in de financiële sector gewerkt, maar juist jarenlang in de media en entertainment. Een branche waar ik op mijn plek zat en waar ik met veel plezier heb gewerkt.
Ik ben blij dat ik altijd mijn gevoel heb gevolgd, want deze werkervaring heeft mij vele herinneringen en ervaringen gebracht. Tot op de dag van vandaag blijf ik altijd mijn gevoel volgen in het maken van mijn keuzes. De ‘zekerheid’ van een vaste baan heb ik al jaren niet meer, en ondanks dat mijn ouders dat af en toe wel spannend vinden volgens mij, blijven ze mijn keuzes volop supporten. Ik ben daardoor een gezegend mens.
Volg jij altijd jouw gevoel of laat je je (regelmatig/altijd) beïnvloeden door je omgeving?