Selecteer een pagina

Op 5 oktober 2012 trouwden we op een bijzondere locatie, een romantische grot in Zuid-Limburg. We hadden ruim 100 gasten en zochten een locatie waar we met z’n allen echt zittend konden eten. Eten is voor ons heel belangrijk, zoals voor alle Aziaten denk ik wel, dus we vonden het belangrijk dat iedereen mee kon eten. Op deze locatie was dat mogelijk, zonder dat de zaal nog omgebouwd moest worden. De ceremonie en het feest in de ene zaal en het diner in de andere zaal. Alleen voor de kerkelijke inzegening gingen we naar een kerk in de buurt. De ceremonie werd geleid door mijn zus Adelina, ik noem haar altijd Lien. Ze was op dat moment verloskundige, maar als ‘bijbaantje’ vond ze het heel bijzonder om ook ook een BABS te zijn en mensen te kunnen trouwen. Wij wilden haar natuurlijk ook gelijk voor onze bruiloft, zo bijzonder als je zus dat kan doen! Wat was het een fantastische dag om te vieren met familie en vrienden, zo bijzonder om iedereen bij elkaar te hebben! Doordat wij ‘helemaal’ in Zuid-Limburg gingen trouwen, bleven ongeveer de helft van onze gasten ook slapen in het hotel dat tegenover onze locatie stond of in een hotel in de buurt. Geweldig om de volgende ochtend dan nog even samen af te sluiten bij het ontbijt. Een dag om nooit meer te vergeten!

Stan en ik hadden het voor de bruiloft uiteraard al over kinderen. Ik wilde echt heel graag eerst trouwen. Wat dat betreft was ik heel traditioneel, ook door mijn Indonesische achtergrond. Die ‘goedkeuring’ van mijn ouders vond ik altijd heel belangrijk. In de jaren voor ik getrouwd was, was ik dus altijd heel stipt met het slikken van mijn pil. Ik was echt behoorlijk bang om per ongeluk zwanger te raken, dat wilde ik echt niet. Wat dat betreft zegt het al een hele hoop over mijn toenmalige mindset en hoe ik over dingen dacht. Ik had een soort ‘perfect’ plaatje in mijn hoofd wat ik heel graag wilde en ik ging er dan ook echt voor om dat waar te maken.

Maar als het gaat om zwanger worden nam ik echt niets voor vanzelfsprekend. Mijn zus was verloskundige, dus ik hoorde alle verhalen over zwangerschappen (gelukkig over het algemeen positieve verhalen). Daarbij had ik nog 4 goede vriendinnen waarbij zwanger worden niet gemakkelijk lukte. Twee van hen gingen het medisch traject in. Door dit van dichtbij mee te krijgen realiseer je je dat een zwangerschap echt iets heel bijzonders is. Ik kon alleen maar vertrouwen op dat het ons hopelijk gegeven zou zijn.

Vlak voor de bruiloft was ik met de pil gestopt. We wilden namelijk heel graag een kindje. Ik slikte mijn pil al vanaf mijn 19e en ik was inmiddels 31. We hoopten natuurlijk dat het snel zou lukken, maar wisten ook heel goed dat het gemiddeld prima een jaar kon duren. Met kerst was ik nog steeds niet ongesteld, terwijl ik normaliter altijd een vrij regelmatige cyclus had. Op 28 december 2012 deed ik een test en die was gelijk positief! We waren zwanger! En dat dus binnen drie maanden! Wat een zegen!