Het begin van mijn zwangerschap ging heel goed. Ik voelde me goed en was eigenlijk een beetje aan het wachten tot ik wellicht misselijk zou worden of iets dergelijks, maar dat kwam helemaal niet. Ik had een baan waarbij ik regelmatig moest reizen, dus bij 8 weken zwangerschap heb ik het aan mijn manager verteld, omdat we weer op reis moesten samen en zij het gelijk door zou hebben als ik tijdens een diner geen wijn met haar zou drinken! We waren maar een klein team met z’n tweeën + stagiaire, dus ik vertrouwde erop dat ik het haar kon vertellen, want als er iets mis zou gaan zou ik het haar hoogstwaarschijnlijk sowieso ook vertellen.
Ik deed uiteraard gelijk mee aan Moeders voor Moeders. Als je niet weet wat Moeders voor Moeders doet, neem dat een kijkje op hun site. Zij zamelt urine in van pril zwangere vrouwen in Nederland. Uit deze urine wordt het hCG-hormoon gewonnen. Dit hormoon wordt door farmaceutische bedrijven gebruikt voor het vervaardigen van geneesmiddelen die worden gebruikt bij vruchtbaarheidsbehandelingen. Het was natuurlijk heel fijn om hieraan bij te kunnen dragen, ook al is de lucht van de containers soms vreselijk als je zwanger bent, ik had natuurlijk zelf goede vriendinnen die deze geneesmiddelen nodig hadden, dus je hebt het er voor over. In die tijd had ik nooit gedacht er ooit zelf nog gebruik van te moeten maken.
Ik weet nog heel goed dat ik behoorlijk zenuwachtig was de avond voor de 20 weken echo. Ik was daarvoor heel relaxt en ik voelde me goed, maar realiseerde me opeens dat het zo’n belangrijk moment was en ik wilde alleen maar zeker weten dat alles goed was. En dat was het gelukkig. We kregen toen ook te horen dat we een zoontje kregen! Tranen van blijdschap en opluchting dat hij helemaal gezond was.
Met 41 weken zwangerschap moest ik een extra controle in het ziekenhuis. Alles leek goed te zijn, totdat ik een veels te hoge bloeddruk had. Dat had ik daarvoor niet, maar betekende nu dat ik in het ziekenhuis moest blijven. Op de vierde dag in het ziekenhuis konden ze eindelijk beginnen met inleiden. Mijn zus Lien, begeleidde mij als verloskundige tijdens de bevalling. Ze was op dat moment zelf ook 36 weken zwanger. Ze had ons natuurlijk ook getrouwd en nu was ze bij de geboorte van ons kind. Samen met Stan pakte ze onze zoon Reyan aan na een bevalling van zo’n 8 uur. Alles liep goed totdat mijn placenta zo vast zat dat die er niet uitkwam. Dit betekende een manuele placenta verwijdering onder volledige narcose op de OK. Het was niet anders, ik was net moeder geworden van een gezonde zoon, ik had het volledige vertrouwen dat het wel goed kwam en dat was kwam het ook. Een paar uur later kon ik heerlijk met Reyan knuffelen en begon ons echte leven als jonge ouders. Dolgelukkig waren wij!