Wij hebben heel bewust even gewacht, voordat we weer probeerden voor een tweede kindje te gaan. In mijn vorige blog vertelde ik over de start van mijn ondernemerschap. Het is inmiddels al bijna 6 jaar geleden dat ik mijn vaste baan heb opgezegd. En de jaren dat mijn zus en ik de babywinkel hadden waren echt niet gemakkelijk, maar toen Reyan bijna naar school ging vonden we het wel een mooie tijd om het weer te proberen.
Het was augustus 2017 toen ik mijn spiraal eruit liet halen bij de huisarts. Bij Reyan waren we binnen drie maanden zwanger. Ondanks dat je wel weet dat het gemiddeld een jaar kan duren, hoop je toch dat het nu ook weer zo snel gaat. Helaas was dat niet het geval. Een zwangerschap bleef meer dan een jaar uit. Op 17 september 2018, op mijn 37e verjaardag, zaten Stan en ik bij de huisarts om toch de mogelijkheden te bespreken. We werden doorverwezen naar de Poli Fertiliteit in het Flevoziekenhuis, hier in Almere.
Na de onderzoeken rolden we in januari 2019 een ICSI traject in. ICSI is de afkorting van Intra Cytoplasmatische Sperma Injectie; het injecteren van een (geselecteerde) zaadcel in het plasma van de eicel. De behandeling is dezelfde als bij IVF. Alleen de procedure in het laboratorium om de bevruchting van de eicel te bevorderen is anders. Reden voor een ICSI behandeling bij ons was een slechte zaadkwaliteit.
We hebben toen ook gevraagd aan de arts hoe het dan komt dat we Reyan wel d.m.v. een spontane zwangerschap hebben gekregen. Ze gaf aan dat het twee redenen kon hebben; of Reyan was een gelukje of de zaadkwaliteit is in de loop der jaren verslechterd. We waren immers inmiddels natuurlijk wel 5 jaar verder en ze gaf aan dat de zaadkwaliteit bij mannen 35 jaar en ouders kan verslechteren. Het hoeft niet, maar het kan wel. We zullen nooit weten wat de daadwerkelijke reden bij ons was, maar uiteraard zijn we dankbaar dat hij er wel is.
En zo begon onze rollercoaster. Een rollercoaster die alsmaar sneller lijkt te gaan en nooit eens lijkt te stoppen. Ik schrijf deze blog nu in januari 2021, we zijn dus 2 jaar verder en helaas is onze allergrootste wens nog niet in vervulling gegaan. Het zijn geen gemakkelijke jaren geweest, maar het doet je ook stil staan bij alles wat je wél hebt en waar je van moet genieten. Want wat zijn wij dankbaar dat we Reyan in ons leven hebben. We genieten echt volop van hem. Onze secundaire kinderwens is iets wat blijft bestaan en wat we nog zeker niet hebben opgegeven, ondanks de vele uitdagingen waar ik momenteel in midden zit. Ik blijf vertrouwen houden dat het tweede kindje zal komen als het ons gegund is. We geven in ieder geval nog zeker niet op!