In mijn vorige blog vertelde ik dat wij een ICSI traject zijn gestart in 2019. In deze blog wil ik daar iets meer in detail op ingaan, want wat houdt zo’n traject nu precies in? De meeste mensen weten dat het om een hormoonbehandeling gaat, maar wat daar nu precies bij komt kijken, daar wil ik je meer over vertellen.
Ik wil beginnen met een beetje achtergrond informatie. Wij zijn namelijk in behandeling bij het Flevoziekenhuis in Almere. Het Flevoziekenhuis is een transportziekenhuis voor IVF en ICSI behandelingen. Dat betekent dat de behandelingen die zij uitvoeren in samenwerking zijn met het IVF laboratorium van het VU Medisch Centrum in Amsterdam. Het grootste deel van de behandeling (tot en met de eicelpunctie) vindt in het Flevoziekenhuis plaats. Het laboratoriumdeel en de embryoterugplaatsing vinden plaats in het VUmc.
Ik moet echt zeggen dat wij in het Flevoziekenhuis ontzettend goed zijn geholpen. Vanaf het begin voelde het goed en we hebben een hele fijne (en lieve) Fertiliteitsarts. Ik kan natuurlijk echt alleen voor mezelf spreken, dus ik weet niet hoe de ervaringen van anderen zijn, maar ik volg echt altijd mijn gevoel hierin. Ik ben er heel blij mee, want het ziekenhuis is op ongeveer 10 minuten rijden vanuit mijn huis, dus dat maakt het proces, enigszins ‘doable’.
Voor onze eerste ICSI poging kreeg ik een lang schema dat mid april 2019 begon en het volgende inhield. Het begon op de derde dag van m’n menstruatie met het slikken van de pil, ik weet het, het klinkt gek om de pil te moeten slikken terwijl je zwanger wilt worden. Dit is voor drie weken (1 strip) om cystes te voorkomen en de stimulatiefase nauwkeurig te kunnen plannen. Na ongeveer twee weken begon het dagelijks spuiten van de Decapeptyl. Dit hormoon onderdrukt tijdelijk de cyclus om te voorkomen dat je tijdens de stimulatie (het laten groeien van de eicellen) een spontane eisprong krijgt. Er werd geadviseerd deze spuit dit elke avond rond hetzelfde tijdstip te zetten. Ik zette hiervoor elke avond een wekkertje, zodat ik het niet kon vergeten. De verpleegkundige in het ziekenhuis vroeg of ik de spuiten zelf wilde zetten of dat mijn man het ging doen. Ik wilde het absoluut zelf leren en zelf doen, zodat ik niet van Stan afhankelijk zou zijn als hij er een keertje niet zou zijn. Ik denk dat Stan het wel fijn vond dat hij het niet voor mij hoefde te doen ;-). De Decapeptyl spuiten moesten in de koelkast bewaard worden en waren helemaal kant en klaar. Ik hoefde alleen het dopje eraf te halen, ik hield m’n arm dan tegen de zijkant van m’n lichaam voor wat meer stabiliteit, zodat ik de spuit zo in m’n buik kon zetten (ter hoogte van m’n navel). Elke avond probeerde ik weer een iets ander plekje. Toen ik dit voor de eerste keer deed was het eerst even spannend, maar uiteindelijk viel het me wel mee met de pijn, het is maar een klein prikje.
Na drie weken de pil te hebben geslikt stopte ik daarmee en kreeg ik een paar dagen later een menstruatie. Vanaf de derde dag moest ik dagelijks een tweede spuit zetten; de spuit voor de follikelstimulatie (dus om de eiblaasjes te laten groeien). Ik kreeg Menopur 150 eenheden. Dit waren dan 1 klein flesje met vocht waar ik 1ml eruit moest halen (dit moet je dan zelf doen met een opzuignaald) en dat moest ik dan eerst in het eerste flesje met Menopur 75 eenheden spuiten. Dit lost dan gelijk op, dat moet je weer opzuigen en dan in het tweede flesje spuiten. Dan weer helemaal opzuigen en dan nog de naald wisselen naar een naald waar ik mezelf mee kon injecteren en dat dan weer in mijn buik spuiten. Ja, dit was wel echt even wennen en het lukte ook niet altijd even goed om het volledig op te zuigen, dus ik was er soms echt een beetje mee aan het ‘klooien’.
Deze stimulatiefase duurt gemiddeld 10-14 dagen. Na 8 dagen mocht ik voor de eerste echo komen. Ze kijken dan in beide eierstokken hoeveel follikels (eiblaasjes) er groeien. Er waren er 3, maar ze waren nog te klein, dus twee dagen later moest ik terugkomen en twee dagen daarna weer, dus in 1 week kom je dan alweer 3x in het ziekenhuis. Steeds een inwendige echo. Ja, dit hele proces maakt wel dat het ‘normaal’ wordt om een inwendige echo te krijgen. Bij de 3e echo op een vrijdag waren de follikels groot genoeg (tussen 18-22 mm) voor een punctie op maandagochtend 9:00.
Op zaterdagavond 21:00, tijdstip werd echt exact door het ziekenhuis doorgegeven, moest ik nog eenmalig het Pregnyl hormoon spuiten. Dit is om de inmiddels gegroeide follikels te doen rijpen. De eicelpunctie die op maandagochtend plaatsvond is een poliklinische ingreep, waarbij de fertiliteitsarts met een grote dunne naald (ongeveer 30cm lang) de follikels ‘aanprikt’. Dit gebeurt vaginaal m.b.v. een inwendige echo en ik kreeg vooraf een prik rechtsboven bij m’n bil als pijnstilling. Die prik deed overigens behoorlijk pijn vond ik. Verder was ik er helemaal bij. De punctie zelf was met een goede ademhaling prima te doen, maar ik denk dat mijn pijngrens door de bevalling van Reyan al een stukje hoger lag ;-).
In totaal had de arts 7 rijpe follikels aangeprikt. Die moest Stan in een speciaal koffertje, dat aangesloten moest worden via de 12 volt aansluiting in de auto om het op temperatuur te houden, meenemen naar de VU in Amsterdam . Stan moest het koffertje inleveren en hem werd gevraagd zijn zaad te produceren. Dat moet dus ter plekke. Daarna werd het zaad direct gecontroleerd en lieten ze ook weten dat er 6 rijpe follikels waren waren mee aan de slag gaan. Ondertussen lag ik nog in het Flevoziekenhuis bij te komen van de behandeling. Ik heb daar gewacht tot Stan mij weer kwam halen rond 12:30 en ook gelijk het koffertje terug kon inleveren bij het Flevoziekenhuis. Vanaf de dag van de punctie moest ik beginnen aan weer andere hormonen; Utrogestan tabletten. Dit hield in: twee pillen, drie keer per dag, vaginaal inbrengen.
Daarna volgden twee spannende dagen. Op woensdagochtend mocht ik bellen met het Flevoziekenhuis voor onze uitslag, want hoeveel van die follikels zijn nu daadwerkelijk bevrucht zodat het embryo’s werden? We kregen een goede uitslag; 6 van de 6 waren bevrucht! Echt superfijn nieuws! Op donderdagmiddag, Hemelvaartsdag, stond een verse terugplaatsing gepland van een embryo in het VU in Amsterdam. Met een halfvolle blaas moest ik me daar melden. Een glas water drinken voor je weggaat zou voldoende moeten zijn was het advies. Daarmee zou de baarmoeder er iets beter bij liggen voor de terugplaatsing. Helaas was dit voor mij niet helemaal voldoende, waardoor het iets lastiger was om de baarmoeder goed in beeld te krijgen. Ze doen dit d.m.v. een echo op de buik, ze moesten dus hard drukken om het goed in beeld te krijgen. Via een spreider in de vagina en een dun slangetje werd, na meerdere keren naam + geboortedatum controleren, onze embryo teruggeplaatst. Ik voelde echt bijna niets van de terugplaatsing. Ik kon ook direct opstaan, aankleden en weer naar huis. Nu begonnen de wachtweken. Dit duurt ongeveer twee weken tot we d.m.v. een bloedtest die de hCG-waarde (zwangerschapshormoon) meet de uitslag zouden weten of we zwanger zouden zijn of niet. Ook moesten we wachten op een brief die de VU dan zou sturen over hoeveel embryo’s er nog van de overige 5 embryo’s ingevroren konden worden. Dit bleken er nog 3 te zijn.
De bloedtest zou op dinsdag 12 juni moeten plaatsvinden, maar op maandag 11 juni werd Stan 40 jaar en ik had als verrassing gepland dat we heerlijk 4 dagen samen naar Ibiza op mini vakantie gingen. M’n schoonouders kwamen op Reyan passen en wij konden even heerlijk samen weg. Echt iets waar we naar uitkeken na deze periode van ziekenhuisbezoeken en behandelingen. Ik vroeg dus of we de test 1 dagje eerder konden doen, zodat we de uitslag wel zouden weten voor we weg zouden gaan. Gelukkig mocht dit en op Stan zijn verjaardag belden we dus begin van de middag vol spanning voor de uitslag. Ik was echt vol vertrouwen dat het een goede uitslag zou zijn. Ik had immers al wat symptomen van gevoelige borsten (eerste tekenen die ik ook bij Reyan had toen ik zwanger was van hem) en ik was nog niet ongesteld geworden. Helaas was de uitslag dat de hCG-waarde 1 was, waar het minimaal 150-200 moest zijn. Niet zwanger dus. De symptomen kwamen hoogstwaarschijnlijk van de Utrogestan tabletten. Wat een teleurstelling! Heel pijnlijk en verdrietig! Ik was die dag alleen maar in tranen terwijl we ook Stan zijn verjaardag en mijn moeders verjaardag (ze zijn op dezelfde dag jarig) nog met onze families gingen vieren in een restaurant. We hebben heerlijk gegeten en het was ook fijn om de steun te krijgen van onze families, maar de tranen bleven die dag maar komen, ik kon er gewoon niets aan doen.
De volgende ochtend vertrokken we vroeg naar Ibiza. Het was wat dat betreft echt een perfecte timing. Het was zo lekker om daar even met z’n tweeën te zijn, te genieten van heerlijk eten en van de zon. Even alles laten voor wat het is. Dat doet echt wonderen.