Je hebt Reyan toch?
Je hebt toch al een gezond kind?
Moet je niet dankbaar zijn dat je er in ieder geval één hebt?
Allemaal vragen die mij wel eens gesteld zijn. En het antwoord is “JA”. We hebben Reyan inderdaad en hij is gelukkig helemaal gezond en we zijn daar ontzettend dankbaar voor. Maar waarom dan zoveel moeite voor een tweede kindje?
Mijn antwoord? Omdat er zoveel liefde in ons gezin is dat we dat heel graag ook met een tweede kindje willen delen. Juist omdat ik weet hoe het voelt om een kindje in je te dragen, dat wil ik nog een keer meemaken! De magie van een zwangerschap (ik voelde me top toen ik zwanger was van Reyan), dat trappelen van de baby in je buik, een pasgeboren baby op je arm of die heerlijk op je buik ligt te slapen. Ja, ik wil dat allemaal nog een keer meemaken!
Daarnaast zijn mijn man en ik beiden met een zusje opgegroeid en beiden hebben we een hele hechte band, we zouden dat ook graag voor Reyan willen. Ook nu nog, ook al weten we dat het leeftijdsverschil heel groot gaat zijn (meer dan 8 jaar mocht het ooit lukken). Hij wil ook al zo lang zo graag ‘grote broer’ worden. Terwijl ik dit schrijf word ik weer emotioneel, want het is pijnlijk als het blijkt dat het maar nog niet wil lukken. Dat het ons nog niet gegeven is.
Als de wens er nou eenmaal is, of dat voor een eerste, tweede of derde kindje is, die wens gaat niet zomaar weg! Die kan je niet zomaar ‘loslaten’. Elke dag worden wij geconfronteerd met broertjes en zusjes van vriendjes van Reyan en uiteraard zien we ook bij onze eigen zussen hoe onze nichtjes als grote zus een band opbouwen met hun broertje en zusje. Het is zo ontzettend mooi, natuurlijk willen wij dat ook voor ons kind.
Nadat ik vorig jaar een blog voor Freya had geschreven over secundaire kinderloosheid, heb ik via Insta veel connecties gemaakt met vrouwen die hetzelfde meemaken. Er is dan veel herkenning en steun voor elkaar, dat is natuurlijk mooi. Niet iedereen praat open over dit onderwerp zoals ik, dus ik maak dan ook graag van de gelegenheid gebruik om het taboe te doorbreken en je inzichten te geven in wat er in mij omgaat.
Begrijpt ‘de omgeving’ secundaire kinderloosheid minder dan ongewenste kinderloosheid van een eerste kindje? Vooral als je een fertiliteitstraject doorloopt? Want waarom zou je voor een tweede kindje een fertiliteitstraject in stappen? De rollercoaster in van veel emoties en geen garanties? Een traject dat jarenlang kan duren. Wij zijn gezegend dat ons dit bespaard is gebleven bij de zwangerschap van Reyan, toen werd ik binnen drie maanden spontaan zwanger. Nu weten we door de onderzoeken dat mijn man zijn zaad van veel mindere kwaliteit is. Doordat we dat weten zitten we in een ICSI traject en doordat we dat weten en de wens zo ontzettend groot is, heb ik het ervoor over! Ik wil al mijn opties hebben uitgeprobeerd en het is nou eenmaal zo dat wij door de mogelijkheden van ICSI nu een grotere kans hebben dan een spontane zwangerschap afwachten. Het is immers vorige zomer weer gelukt hè, ik was toen weer zwanger, ook al was het maar voor even. Ik vind het fantastisch dat deze mogelijkheid er überhaupt is en ik geloof ook in de mogelijkheden van de medische wetenschap.
We staan nu aan de vooravond van ICSI poging nummer 3. Ik weet er minimaal zo’n 60 injecties voor nodig zullen zijn en ja, ik heb dat er voor over. Ik heb het er voor over als dat de kans vergroot dat Reyan grote broer wordt en wij weer een baby in onze armen mogen sluiten. Deze keuze maakt iedereen natuurlijk voor zich. Iedereen heeft zijn/haar eigen grenzen hierin en ik vind ook altijd dat je die voor jezelf moet bepalen. Alles is goed, wat je ook doet. Mijn keuzes hoeven de jouwe niet te zijn en dat is helemaal oké. Heb in ieder geval respect voor ieders keuze, wat die ook is. Ken jij iemand in je omgeving die ook secundaire kinderloos is, steun diegene dan in welke keuzes hij/zij ook maakt. Doordat ik er heel open over deel ervaar ik zoveel liefde, ik ben daar ontzettend dankbaar voor!
Wij gaan deze poging weer vol vertrouwen tegemoet. Het zal niet gemakkelijk zijn, maar het zal het altijd waard zijn, wat de uitkomst ook mag zijn.